Al zijn de Olympische spelen achter de rug, de bittere nasmaak blijkt wear eens te meer door het ijzeren gordijn te zijn gewaaid. Een kritisch artikel.

De Olympische Spelen van 1980 waren dan toch bezig en van dit veelbesproken evenement was dagelijks een beknopt verslag te zien op de T.V. Hierin werd vooral (of alleen) de nederlandse "prestatie" getoond (een vergelijkbaar chauvinisme als waarop de Russen worden aangekeken) en van slechts twee evenementen een volledige reportage: de opening en de sluiting.

En juist deze twee evenementen vormen een ideale kans voor de russische propaganda. We zagen duizenden lachende mensen en een perfecte organisatie (in tegenstelling tot Lake Placid); die Russen hadden het toch maar goed voor elkaar! Ho ho, Ivan met de pet op kon het stadion niet in en kreeg op de T.V. niet te zien dat enkele delegaties niet kwamen opdagen. Een gevolg van bewonderingswaardige regie.

AFSCHAFFEN

Maar al had hij het gezien, had hij het gebaar dan begrepen. De staat had hem al maanden voorgehouden dat de boycot het gevolg was van amerikaanse ophitserij en russenhaat (waar een kern van waarheid in zit). Want waarom raakt de westerse wereld zo in paniek van Afghanistan? Werd de U.S.A. geboycot tijdens Vietnam, Chili of Korea? En België en Frankrijk wegens hun invallen in Zaire resp. Midden-Afrika? Werd Argentinie geboycot wegens schending van de mensenrechten? Neen, deze misdaden werden kwijtgescholden omdat de daders tot ons eigen blok behoren. Consequent is het niet. Afgezien van het feit, dat sport en politiek blijkbaar niet te scheiden zijn of alleen maar als het in iemands straatje past, was de boycot een teken van slechte politiek. Juist nu konden de Oostbloklanden grote aantallen medailles behalen wat zij ook waarschijnlijk (en uiteraard) hebben uitgelegd als een teken van communistische suprematie over het Westen. Mens sana in corpore sano, al is het gezonde lichaam van binnen verrot door anabolisantia, maar dat zie je niet van buiten.

Zolang een atleet uitkomt voor een land, gaat het niet om de sport, maar om de prestatie, de medaille en de lands-eer. De atleten worden gedwongen voor hun eigen land te strijden en krijgen geen kans een individuele prestatie-drang te ontwikkelen. Als de regering van een land beslist de O.S. te boycotten mogen ’s lands atleten zich niet meten met de top. Daaruit blijkt al dat de Spelen geen strijd is tussen de sportlieden, maar tussen de landen en dat kan nooit goed aflopen. Geen broederschap maar vijandigheid is het gevolg. Ook Spelen op neutraal gebied veranderen daaraan echt niets. Men schaffe derhalve de Spelen beter af.

Verbroedering door sport staat nog altijd in het vaandel van de olympische gedachte. Laat me niet lachen. Elke confrontatie in de sport is een competitie waarbij een ieder wil winnen, voor zichzelf of voor zijn land. Verwacht men nu ecnt van atleten, dat zij vrienden kunnen worden terwijl ze voortdurend proberen elkaar te verslaan.