Ontstaat uit de chaos in mijn hoofd een idee, ontstaat het uit de materie buiten mij of uit de wisselwerking? Is het van belang hoe iets ontstaat?

Het is er. De troep en de vuiligheid, de onverschilligheid. De kritiek en de schoonheid, de aandacht. Het gevecht. De oorlog. De oorlog om ideeën of om grondstoffen? De toch al zo tijdelijke materie opgeofferd aan de idee. De slang bijt in zijn staart. Ik ben verward. Mijn eigen chaos drijft mij, richtingloos. Het leuke van chaos is, dat er altijd beweging is. Ik wil graag consistent zijn en ben het niet. Daarom grijp ik mij vast aan strohalmen. De aarde is zo’n strohalm. Mijn lichaam en het lichaam van de ander bieden soms zeer tijdelijk houvast, mijn ideëen, mijn onderwerpen. Erg veel is het niet, dit grijpen naar illusies: voorzichtig schuifel ik vooruit.

  

Het meeste wat ik doe overkomt me. Maar hoe ik het doe, lijkt altijd bedoeld. Dat komt o.a. door de wijze van schilderen, door de vormvastheid. En doordat mijn denken mee wil doen, terwijl het te beperkt is. Er valt niets te snappen en ook niet af te dwingen, hoe goed de redenering ook in elkaar steekt. Het terrein valt niet in kaart te brengen -omdat het altijd in beweging is- dus stroomt het water zoals het gaat en niet zoals ik zou willen.

Die gerichtheid op de vorm komt ook tot uiting in de keuze voor objecten en kistjes die geladen worden met betekenis. De ambachtelijkheid die daarbij af en toe nodig is, maakt de kunstenaar soms tot knutselaar.