"Zolang als ik me kan herinneren ben ik gefascineerd geweest door de zee. Als jongetje van een jaar of vijf zag ik hem (haar?) voor het eerst en ik was volkomen overdonderd; dat iets zo groot kon zijn. Dat gevoel is eigenlijk altijd gebleven. Op de één of andere manier werkt het waddengebied op mij als een soort mentale douche, het zet de wereld voor mij een beetje in perspectief. Ik probeer er zo veel mogelijk te tekenen, schilderen en fotograferen, om gewapend met dat materiaal de winter door te komen.

Toen ik op de academie Minerva zat (van 1968 tot 1973) raakte ik geïnteresseerd in de landschapsschilderkunst, en dan vooral de Hollandse. Indertijd heb ik vooral de 17de eeuw goed bekeken, de laatste jaren is het de Haagse School. Daarnaast mag het romantische landschap zich in mijn warme belangstelling verheugen.

In mijn schilderijen ontbreekt de menselijke aanwezigheid. Bijna elke keer als ik het eens probeer, schilder ik het weer over. Ik weet niet precies waarom, maar ik denk dat het schilderij door zo’n figuur iets verhalends krijgt, waardoor de aandacht wordt afgeleid van waar het me om gaat: de ruimte en het licht."

(Uit: Realisten 2002, Van Soeren & Co, Amsterdam)